ಅಮ್ಮ ಹೇಳ್ತಾಇದ್ರು "ಚಿನ್ನು ಎಷ್ಟು ಮುದ್ದಾಗಿದಾಳೆ, ಇವಳ ಜೊತೆ ಹೊತ್ತು ಹೋಗೋದೇ ತಿಳಿಯೊಲ್ಲ". ಹೌದು, ನಮ್ಮ ಚಿನ್ನು ತುಂಬಾ ಮುದ್ದಾಗಿದಾಳೆ. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅವಳೆಂದ್ರೆ ಮುದ್ದೋ ಮುದ್ದು. ಅವಳಿಗೆ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲಾ ಪ್ರೀತಿಸೋದು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೇನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಎಂತಹಾ ಮುಗ್ಧ ಮನಸ್ಸು ಅವಳದ್ದು.
ಅಮ್ಮ ಮನೇಗ್ ಬರೋದನ್ನೇ ಚಿನ್ನು ಕಾಯ್ತಾ ಇರ್ತಾಳೆ. ಬಂದ್ ಕೂಡ್ಲೇ ಅವರಹತ್ರ ಸೇರ್ಕೊಂಡ್ ಬಿಡ್ತಾಳೆ. ಅವರಿಗೆ ಒಂದು ನಿಮಿಷ ಪುರುಸೊತ್ತು ಕೊಡ್ಡೊಲ್ಲ. ಅವಳ ಕಣ್ ಮುಂದೆಯಿಂದ ಅವರು ಅಲುಗಾಡುವಂತಿಲ್ಲ. ಅವಳನ್ನೇನಾದ್ರೂ ಬಿಟ್ಟು ಆಚೀಚೆ ಹೋದ್ರೆ, ಶುರು ಅವಳ ಪ್ರಲಾಪ.
ಒಂದು ದಿನ ಅಮ್ಮ ಯೋಚ್ನೆ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ರು "ನಮ್ಮ ಚಿನ್ನಿ ಎಲ್ಲಾ ಸರಿ, ಅವಳಿಗೆ ಮಾತು ಆಡೋಕೆ ಬಂದಿದ್ರೆ!! ಅಹಾ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿರ್ತಿತ್ತು". ನನಗಾಗ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದು "ಅವ್ಳು ಮಾತಾಡೋ ಹಾಗಿದ್ದಿದ್ರೆ ಚೆಂದ ಇರ್ತಿತ್ತು. ಆದ್ರೆ, ಮಾತು ಆಡೋಕೆ ಬಂದಿದ್ರೆ ಅವ್ಳೂ ಕೂಡ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರಂತೆ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಎದುರುತ್ತರ ಕೊಡ್ತಿದ್ಲೇನೋ? ಅಮ್ಮನ ಮಾತಿಗೆ ಮಾತು ಬೆಳೆಸಿ ಜಗ್ಳಾ ಆಡ್ತಿದ್ಲೇನೋ, ಒಂದು ರೀತಿಲಿ ಅವ್ಳಿಗೆ ಮಾತು ಬರ್ದೇಇರೋದೇ ಒಳ್ಳೇದು". ಚಿನ್ನೀ ಹೀಗಿದ್ರೇ ಚೆನ್ನ, ಚಿನ್ನಿ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಮುದ್ದಿನ ನಾಯಿ.
